Yıllardır karizmatik bir nick hasretiyle yanıp tutuşuyorum. Zifiri karanlık gecelerimde, nasipsiz gündüzlerimde, umarsız iç çekişlerimde, kayıtsız dalıp dalıp gidişlerimde, soluksuz metrobüs yolculuklarımda, kendimle aramdaki amansız kavgalarımda bu özlemi duyuyorum. Saatlerce kafa patlatıyorum, eşe dosta soruyorum, Google'a yazıyorum ama bulamıyorum. Yakışıklı prens, yalnız kartal, sessiz rockçı, asi rapçi, dar sokakların tövbekar delikanlısı, son hücumun adamı, kayıp kentin yakışıklısı ne kadar kıro geliyorsa painkiller, heartbreaker, icetoucher, girlhunter, handwasher, luncheater, teethbrusher, enginarhater o kadar yozlaşmış geliyor. Ünlü birinin yada bir film karakterinin ismini almak konusuna hiç değinmiyorum, ergenlikten çıkalı çok oldu. Sağ altta profilimde de görüldüğü gibi bulduğum nicklerin hali içler acısı; 'gm blues'. 'gm' kısmını siz sevgili okurlarımın hayal dünyasına bırakıyorum. 'blues' kısmı zaten belli.

Sokağın başındaki çıkıntıya oturmak çok önemliydi bizim için. Oraya oturan artık sokaktaki abiler arasına girmiş sayılıyordu. Bahçelere korumalık inşa eden işçiler tarafından yanlışlıkla yapılmış gibi duran çıkıntı, alçıdandı ve en fazla 3 popoyu bünyesinde barındırabilirdi. O çıkıntıya oturamayan, mahalledeki teyzeler tarafından 'Küçüüüük' diye seslenilmeyi, kendisine 'Bana 2 ekmek 1 süt al' denilmesini hak ediyordu. Kendinden 1 yaş büyüğüne bile abi diyecek kadar saygılı olmalıydı. Savaş sırasında karşı taraftan ateş gelmeden boncuklu tabancasıyla ateş edemezdi. Maçta ya kaleci ya da defans olurdu, belki ön libero ama asla orta saha olamazdı. Büyüğü onu sokağa çağırırsa çıkmak zorundaydı. 'Annem izin vermiyo' bahanesini haftada ancak 1 yada 2 kere kullanabilirdi. Oraya oturamayanın adı 'Süt çocuğu' ydu.

Süt çocukluğundan terfi yaşı aşağı yukarı belliydi ve liseye başlama zamanına tekabül etmekteydi. Bazı iyi futbol oynayanlar, sakalı erken çıkanlar ve fırlamalar için bu zaman biraz daha erkendi. Efendi kişiliğim, şişman ve tüysüz anatomik yapımla bu yaşı daha erkene çekmem imkansızdı. Ayrıca derslerimde de başarılı bir öğrenciydim.

Terfime 1 yıl kala o çıkıntıya oturamasam da yavaş yavaş oturanların yanında ayakta dikilmeye, para varsa gazoz içip çekirdek çitlemeye başladım. Yoldan geçen arabalara bakıyor, kızlara laf atıyor arda kalan zamanlarda muhabbet ediyorduk. Belki de muhabbet etmiyorduk da sadece küfür ediyorduk. Orada zaman nasıl geçiyor anlamıyordum. Çok mutluydum ve gecenin bitip eve dönme zamanının gelmesini hiç istemiyordum. Bir yandan da, herkes benden kendimi ispatlamamı, o çıkıntıyı hak ettiğimi göstermemi bekliyordu. Sorumluluk almam gerektiğini düşündükçe tek çocuk beklerken üçüzü olan ve birden Atlas gibi bütün dünyayın yükünü omzunda taşıyan bir babanın hissettiği müthiş baskıyı hissediyordum. Krizleri ve baskıyı da iyi yönetemeyen biriydim. Bir keresinde berber koltuğunda çişimin gelmesiyle ne yapacağımı bilemeyerek altıma işemiştim. Velhasıl, arabalarla ilgili konu açıp muhabbet etmeyi düşündüm ancak arabalara karşı da zerre ilgim yoktu. Bu konu beni çok zorluyordu. Bir akşam, bass solosuyla başlayan bir rock şarkısını dinletmek için walkman'imi de yanımda getirmeyi düşündüm. 'Abi basslar deli ya' diyerek dinlettiğim şarkıdan sonra arkadaşlarımın yüzünden okunan ifade, babasına yalvar yakar elma şekeri aldıran çocuğun şekeri yere düşünce yüzünde oluşan hayal kırıklığı ifadesiyle aynıydı. Halbuki, şarkıda çalan basçı dünyanın en ünlü 2-3 basçısından biriydi. Bu iki konuda başarılı olamayacığımı anlayınca risk alıp köpeğe dalaşmaya karar verdim. Lakin, köpekten de korkmaktaydım. Ama bunu yapmalıydım. Akşamında, köpeğe 'höytttt' 'gelsene lan' 'wuoaaaa' cinsinden laflar atarken içimden saldırmasın diye de dua ediyordum. Maalesef, köpek saldırdı ve çok korktum. Arkadaşlarımın dediği gibi 'karı gibi' kaçtım.

Mahalledeki bu başarısızlığım beni evde yalnızlığa sürükledi. Okuldan eve geliyor, yemeğimi yiyor ve ders çalışıyordum. Ders çalışmak hoşuma gitmeye başlamıştı. Adeta ara vermeden çalışıyor, çalıştıkça mahalledeki dertleri unutuyor, her doğru matematik sorusunda köpeğin yüzüne bir tekme atmışım gibi seviniyordum. Dışarıdan bakıldığında su katılmamış bir ergendim.

O akşam, çıkıntıda otururken doğru kızı ve zamanı bekledim. Ancak, heyecandan olacak doğru lafı kafamda hazırlamamışım. Ortamın en sessiz, laflarımın en anlaşılabilir olduğu zamanı bekledim. O anın geldiğini hissedince gözüme bir kızı kestirdim ve karşımızdan yürürken önüne çıkarak 'Pardon, siz Petek Dinçöz müsünüz?' dedim. Soruyu sormamla birlikte adeta yüzümden aşağı kaynar sular döküldü. Hayatımda hiç bu kadar utandığımı hissetmemiştim. Kızın yüzündeki korku ifadesi vicdanımı sızlatmıştı. Bu kadar zor olacağını hiç tahmin etmemiştim. Ayrıca, nasıl olur da bu kadar anlamsız, rezalet ve yaratıcılıktan uzak bir söz seçebilirdim. Aslında, kıza iltifat ediyordum çünkü o zamanlarda Petek Dinçöz, Foolish Casanova'yla yeni çıkış yapmış, albümü piyasaları, klibi abazaları, sözleri klişeleri, dansı tabuları alt üst etmişti ve benim o dönemde tahayyül edebileceğim en güzel kadındı. Bu şekilde vicdanımı rahatlattım. Kız 'Çekil be salak' dedi. Kimse farklı bir cevap beklemiyordu zaten çünkü her laf atma böyle sonuçlanıyordu. Arkadaşlarıma döndüm ve 'Bunu hiç bir zaman bilemeyeceğiz' dedim. Şimdi geri dönüp baktığımda bu cevabımla agnostik felsefenin dibine vurduğumu görüp bir nebze olsa da teselli buluyorum.

Bu olaydan sonra da başarısızlığım devam etti, terfi alamadım. Çaresizliğime evime uzak bir liseyi kazanmam yetişti. Yepyeni bir başlangıç yaptım. O sokak hayatından artık tiksiniyordum. 2-3 sene önce de o çıkıntıyı yıktılar. Yıkılma anını canlı izlemek isterdim ama kaçırdım. Şunu tabirin çok sonra ortaya çıkmasıyla farkettim; az daha apaçi oluyordum.
.
.

Dün Yenibosna'da metrobüs durağı istikametli yürüyüşüm esnasında yanıma sarı saçlı mavi gözlü biri erkek biri dişi olmak üzere iki kişi geldi. 'Do you speak English?' diye sordu erkek olanı. Avurtları çökmüş, karga burunlu, kaşları neredeyse tek bir çizgi olarak gözüken yüzünde gözleri birer yara gibi duruyodu. Kız olanı inceleyemedim ayıp olur dedim. 'Yes' dedim ve ekledim 'I speak'. 

Erkek olanı elindeki üstünde adres yazılı olan kağıdı bana uzatarak 'How can i go there?' dedi. Kağıda bakmamla kahkahayı basmam bir oldu. Kağıtta Altınşehir yazıyodu. 'S.ktir lan dalga mı geçiyon sen benle?' diye algılamasını umarak 'Are you kidding me?' dedim. Yabancılarda görmeye alışık olduğum, bana her zaman donuk gelen bir yüz ifadesiyle 'No' dedi. 'Really?' dedim 'Yes' dedi. 'OK lan' dedim. Minibüsçüye bağırdım; 'Abi Altınşehir'e nasıl gideriz?'. Minibüsçüye seslenmemle, benden çıkan sese mi yoksa sokağın ortasında bağırmama mı şaşırdılar bilmiyorum ama turistlerin bana dehşet dolu gözlerle bakması bir oldu. O donuk yüz ifadeleri birden yok olmuştu. Erkek olanın yüzünde müphem bir gülümseme belirdi. Kız olana yine bakamadım ayıp olur dedim. Burda işler böyle yürür demek istedim ama İngilizcem yetmedi. Velhasıl kelam, minibüsçü bize karşıya geçmemizi söyledi. Teşekkür ettik ve turistlerle yola koyulduk. Yolda öğrendim ki bu gençler İspanya'dan gelmişler. Büyük bir heyecanla 'Aa ben de biraz İspanyolca biliyorum' dedim. 'Hola, como estas?' dedim güldüm ve onlara döndüm, o donuk ifade yine gelmişti yüzlerine. Ulan dedim iyilik yapıyoruz insan bir güler ya da 'Oh really' yapar.Neyse dedim lan neyse dedim. Yolda  'Altınşehir sakat yer aga dikkat edin çizerler adamı' demek istedim ama korkutmak da istemedim gençleri; 'watch out in Altınşehir' demekle yetindim. 

Minibüslerine getirdim, bunlar şimdi kazıklarlar turistleri diye muavine sordum kaç para dedim iki kişi. Muavin 4 lira dedi. Turistlere döndüm 'dont pay more than 4 liras' dedim. Erkek olanı büyük bir içtenlikle 'Thank you very much' dedi elimi sıktı ve sarıldı, kıza döndüm elini sıktım; sarılmadım ayıp olur dedim.